Για όσους η εφηβεία μας βρήκε στη δεκαετία του 2000 και στην πιο τρυφερή-εκρηκτική ηλικία μας δεν προλάβαμε τον θρυλικό Μάικλ Τζόρνταν ο υπέρτατος σταρ του NBA ήταν ο Κόμπε Μπράιαν. Ο ηγέτης των Λέικερς έμοιαζε στο μυαλό μας ως ο καλύτερος που είδαν τα μάτια μας σε βαθμό που μας έκανε να… βαριόμαστε αυτή την τελειότητα. Ο σπουδαίος Κόμπε ήταν πάντα δίπλα μας στα μονά, τα 3 on 3, στις σχολικές αυλές που παίζαμε μπάσκετ, στα σουτάκια που κάναμε στη μπασκέτα του σπιτιού μας, όσα και αν ήταν τα ατελείωτα μίλια που μας χώριζαν από το Λος Άντζελες και το Staples Center.
Του Καλλιτσάρη Ιωάννη
Η δεκαετία του 2000 δεν περιείχε την απόλυτη εμπειρία του διαδίκτυο και τις extreme ταχύτητες του σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ζούσαμε πίσω από τον ήλιο. Δεν είχαμε όλοι συνδρομητικά κανάλια ούτε βρίσκαμε τόσο εύκολα stream για να παρακολουθούμε τον μαγικό κόσμο του NBA. Όταν η κρατική τηλεόραση και αργότερα τα ελεύθερα ιδιωτικά κανάλια απέκτησαν τα δικαιώματα του NBA πλησιάζαμε στο 2010. Ο Κόμπε, ωστόσο, δεν βρισκόταν στη «δύση» του. Μπορεί να πατούσε πλέον τα 30 αλλά η λάμψη του συνέχιζε να λάμπει και οι τίτλοι δεν είχαν τελειώσει.
Το back to back του 2009 και του 2010 έμοιαζε κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αναμενόμενο αφού οι Λέικερς του Κόμπε, του Φάρμαρ, του Όντομ, του Γκασόλ, έμοιαζαν με την απόλυτα καλοκουρδισμένη μπασκετική μηχανή. Οι μονομαχίες με τους Σέλτικς του Γκαρνέτ και τους Σπερς του Πάρκερ, του Τζινόμπιλι και των υπολοίπων φάνταζαν με ότι καλύτερο μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε. Ακόμα και αν το δίδυμο Μπράιαν-Ο’ Νιλ δεν συνυπήρχε πια, οι Λέικερς, χάρη στον Κόμπε μπήκαν στο πανθέων του εφηβικού μας μυαλού, ανακηρύχθηκαν η καλύτερη ομάδα ever στην καρδιά μας, είτε τους υποστηρίζαμε είτε όχι.
Όταν σκέφτεται κανείς τον Κόμπε θα του έρχεται στο μυαλό μια χαμογελαστή φιγούρα, ένας παίκτης με τα απόλυτα προσόντα που τον θυμάσαι μόνο για την τελειότητα που παρουσίαζε στο παρκέ. Δε μας απασχόλησαν ιδιαίτερα τα προσωπικά του, ούτε ήταν εκκεντρικός και αλλοπρόσαλλος. Σίγουρα, κάθε μεγάλη προσωπικότητα κυρίως από το χώρο του NBA θα κουβαλάει και δόση αλαζονείας και κάποιου είδους σκάνδαλα και ποιος ξέρει τι άλλο. Ο τύπος αυτός, όμως, τα είχε όλα αυτά στον ελάχιστο βαθμό και ήταν πολύ πιο «γήινος» σε σχέση με τους υπόλοιπους σταρ αυτού του βεληνεκούς. Δουλευταράς όσο λίγοι, και αυτό ήταν ένα από τα στοιχεία που τον έφερε πιο ψηλά από όλους. Δε γύρισε την πλάτη στην εθνική ομάδα και πανηγύρισε δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2008, 2012) και μάλιστα ως ο απόλυτος ηγέτης. Με προσήλωση πολλών τόνων ικανή να τον οδηγήσει να εκτελέσει βολές με κομμένο αχίλλειο όταν η μπάλα… έκαιγε. Ο επίλογος της καριέρας του δε θα μπορούσε να μην είναι μεγαλοπρεπείς. 60 πόντοι στο τελευταίο του παιχνίδι, κόντρα στους Τζαζ, στα 37 του!
Τα νούμερα, τα ρεκόρ, οι τίτλοι, τα All Star Game μπορούν να δείξουν πολλά. Μπορούν να παρουσιάσουν την επιβλητική παρουσία του Κόμπε στο παρκέ, είτε με το νούμερο 8 είτε με το 24 στην πλάτη. Η τελειότητα και η σπουδαιότητα η οποία τον κατέταξε ως μύθο στο μυαλό εκατομμυρίων φίλων του μπάσκετ δεν αναγράφεται σε κανένα στατιστικό. Δύο μέρες πριν αφήσει τον κόσμο αυτό, ο Λεμπρόν Τζέιμς τον είχε προσπεράσει στη λίστα των σκόρερ. Κανένας, όμως, δεν πρόκειται να τον ξεπεράσει στη άγραφη κατάταξη της μνήμης μας.