Η ζωή λένε άνθρωποι πού την έχουν φάει με το κουτάλι, έχει παράξενες στροφές, άλλοτε ανηφορικές, άλλοτε κατηφορικές.
Στην περίπτωση του Γιώργου Παπαγιάννη όμως εκτός ότι είναι αρκετά πρόωρο να μιλάμε για τέτοιου είδους καταστάσεις, είναι και άδικο όμως να στήνεται στον τοίχο και να κριτικάρετε μόνιμα ένας νέος άνθρωπος πού τώρα ξεκινά το ταξίδι του. Συνεχίζοντας το μότο περί ζωής όμως, υπάρχει και το άλλο γνωμικό πού λέει ότι στην διάρκεια της θα σου δοθούν το πολύ 2-3 σημαντικές ευκαιρίες να ξεχωρίσεις.
Στην περίπτωση του Γιώργου, η πρώτη δεν ήταν επιτυχημένη ίσως γιατί δεν ήταν και ο ίδιος έτοιμος να την αρπάξει από τα μαλλιά. Τού δόθηκε μιά δεύτερη με την επιστροφή του στην Ελλάδα, κάπου στην πορεία της λοξοδρόμησε πάλι, αλλά η δεύτερη επιστροφή Πιτίνο ίσως αποδειχθεί και καθοριστική για το μέλλον του Παπαγιάννη και την συνάντηση με το πεπρωμένο του.
Σίγουρα εάν δεν το προσπαθήσει πολύ και ο ίδιος κανένας Πιτίνο δεν μπορεί να κάνει θαύματα. Και ο Γιώργος εδώ και λίγο καιρό το χεί καταλάβει αυτό και ακολουθεί το πεπρωμένο του. Την Παρασκευή με την Βιλερμπάν θα του διηγηθώ στα αποδυτήρια μιά ιστορία από το παρελθόν και ελπίζω να του δώσω μεγαλύτερη ώθηση. Κάποτε λοιπόν ο Παναθηναικός στα τέλη της δεκαετίας του 60 με αρχές του 70, είχε ανακαλύψει στο Ρέθυμνο ένα ψιλόλιγνο παλικάρι πού έβλεπε τον κόσμο από τα 216 εκατοστά. Γιώργο τον έλεγαν κι εκείνον αλλά με επώνυμο κρητικό Γιώργος Κοκολάκης. Και εκείνος στην αρχή αντιμετωπίστηκε με μεγάλη δυσπιστία από τον κόσμο της ομάδας, σε σημείο πού ο παίκτης να απογοητευτεί πολύ και να σκεφτεί να τα παρατήσει.
Τότε ένας άλλος Πιτίνο πού όμως ήταν Έλληνας ο Κώστας ο Μουρούζης του στάθηκε δίπλα και τον προέτρεψε να δουλέψει. Μέχρι και μπαλέτο τον έβαλε να κάνει προκειμένου να αποκτήσει ισορροπία και πλαστικότητα. Κι ο Κοκολάκης όχι μόνο δεν τα παράτησε αλλά έφτασε να γίνει με τους Τροντζο και Φασούλα τα σήμεία αναφοράς όταν μιλάμε για τους κορυφαίους ψηλούς στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Πεποίθηση μου είναι ότι ο τέταρτος αυτής της εκλεκτής παρέας θα γίνει ο Παπαγιάννης. Γιατί το πιστεύει, γιατί το βλέπω στον τρόπο πού γυαλίζει το μάτι του αλλά και σε κάτι πού τον άκουσα με τα ίδια τα αυτιά μου να λέει την Παρασκευή στα αποδυτήρια μετά τον αγώνα με την Ζαλγκίρις.
Όταν όλοι εμείς οι πολλές φορές ενοχλητικοί δημοσιογράφοι πρήζουμε λίγο τους παίκτες με τις πολλές ερωτήσεις μας, κάποια στιγμή ευγενικά ο Γιώργος μας είπε παιδιά λίγο γρήγορα με τις ερωτήσεις, γιατί θέλω να πάω στην αίθουσα με τα βάρη να προπονηθώ επιπλέον. Αυτό και μόνο αρκεί για να καταλάβουμε όλοι ότι ένας νέος μεγάλος παίκτης δεν θα πώ γεννιέται γιατί υπάρχει δρόμος ακόμα, αλλά έχει θέσει ο ίδιος το σημείο αναφοράς πού θέλει να φτάσει. Ασφαλώς ο δρόμος είναι ανηφορικός τίποτα δεν θα του χαριστεί αλλά πρίν δούμε το μέλλον τι θα επιφέρει, θα ξέρουμε όμως ότι ο ίδιος θα έχει προσπαθήσει. Γιώργο το μέλλον είναι δικό σου…..